مناجات العارفینمناجات العارفین یا مناجات خداشناسان، از مناجات‌های پانزده گانه است که از امام سجاد (ع) نقل شده و معرفت و شناخت خدا، محور این مناجات را تشکیل می‌دهد و حضرت در این مناجات به ما می فهماند که معرفتِ کنه ذات و صفات الهی محال است و بشر هرچه بکوشد، نمی‌تواند به آن مرتبه از معرفت دست یابد. ۱ - منبع دعامناجات العارفین از امام سجاد (ع) نقل شده و در صحیفه سجادیه ، بحارالانوار و مفاتیح الجنان [۲]
مفاتیح الجنان،قمی ، شیخ عباس، ۱۷۷ ـ ۱۷۶.
آمده است. علامه مجلسی زمان قرائت این دعا را روز سه شنبه تعیین کرده است.۲ - آموزه‌های دعا• ناتوانی انسان از معرفت کنه ذات و صفات الهی. • ارتباط میان معرفت به خدا و محبت به او. • عشق به خداوند به صورت کامل و تمام از لوازم محبت خداوند. • مقامات عالی عشق به خدا مایه امید انسان و ایجاد انگیزه برای رسیدن به مقامات اولیای الهی. • درخواست برطرف شدن حجاب و پرده از برابر دیدگان انسان تا حقایق را عینا مشاهده کند و شک و ریبه از دل زائل شود. • درخواست محبتی از خداوند که ریشه در اعماق وجود دوانده باشد. • درخواست معرفتی که باعث شرح صدر بشود. [۴]
سجاده‌های سلوک، مصباح یزدی ، محمد تقی،ج۲، ص ۲۴۶ ـ ۱۸۰.
۳ - شرحهاکتاب حضور و مراقبه به همراه شرح مناجات العارفین، به قلم سید علی رضا طباطبایی و کتاب مناجاة العارفین، به قلم سید اصغر ناظم‌زاده قمی، کتاب‌هایی هستند که در شرح مناجات العارفین نگاشته شده‌اند. [۵]
باقریان موحد و دیگران، کتاب‌شناسی نیایش‌های شیعه، ص ۲۷۳ ـ ۲۷۲.
۴ - پانویس
۵ - منابع• مصباح یزدی، محمد تقی، سجاده‌های سلوک شرح مناجات‌های حضرت سجاد (ع)، انتشارات موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره)، قم، ۱۳۹۰ش. • مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق. • قمی، شیخ عباس، مفاتیح الجنان، نشر مشعر، قم، ۱۳۸۷ش. • باقریان موحد، سید رضا، رسول جعفریان، مهدی مهریزی؛ کتاب‌شناسی نیایش‌های شیعه؛ موسسه فرهنگی دین پژوهی بشر؛ تهران؛ ۱۳۹۲ش. رده‌های این صفحه : امام سجاد
|